Πληροφορίες για την αγγουριά.

Bιολογία και Μορφολογία :

Η αγγουριά είναι φυτό φυλλώδες, μονοετές, με ζυγό αριθμό χρωμοσωμάτων, και συγκεκριμένα με 14 χρωμοσώματα. Μπορεί να χαρακτηριστεί παραγωγή των θερμών εποχών, αφού  η ιδανική θερμοκρασία για την ανάπτυξή του είναι γύρω στους  25 °C και η  ελάχιστη στους 15 °C, δηλ. δεν ανέχεται καθόλου το κρύο. Η έκθεση σε ψυχρές καιρικές συνθήκες θα επιβραδύνει την ανάπτυξή του, ακόμα και σε περίπτωση που η θερμοκρασία δε φτάσει σε επίπεδο πάγου. Αντίθετα, οι πολύ υψηλες θερμοκρασίες προκαλούν ανεπαρκή παραγωγή  γύρης.

Οι αγγουριές καλλιεργούνται κυρίως για τον καρπό τους, που προέρχεται από ένα μόνο ωάριο, το οποίο περιέχει πολλά σπόρια. Υπάρχουν μέρη του κόσμου όπου και τα άνθη και τα φύλλα κάποιων ειδών χρησιμοποιούνται στη διατροφή.


Η αγγουριά έχει σχετικά αδύναμο ριζικό σύστημα. Πολλές ρίζες-τροφοδότες εκτείνονται πλευρικά, περί τα 20 εκ. στα ανώτερα στρώματα του εδάφους. Το εκτός εδάφους τμήμα του φυτού είναι τραχύ, πρηνές και με μεγάλα φύλλα. Κορμός, μίσχος και φύλλα είναι δασύτριχα και σπειροειδή. Η αναρρίχηση αρχίζει μετά την εμφάνιση του δεύτερου ή του τρίτου πραγματικού φύλλου. Στο στάδιο αυτό αρχίζουν να σχηματίζονται κλαδιά ενώ λίγο αργότερα εμφανίζονται και τα άνθη. Αρσενικά και θηλυκά άνθη βρίσκονται στο ίδιο φυτό (ερμαφρόδιτο). Τα ερμαφρόδιτα φυτά πρώτα εμφανίζουν δέσμη πέντε αρσενικών ανθέων στους κόμβους του φύλλου ή στον κυρίως μίσχο. Στη συνέχεια το φυτό παράγει τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά άνθη. Οι περισσότερες σύγχρονες ποικιλίες έχουν μόνο θηλυκά άνθη (γυναικοειδή φυτά) και οι καρποί τους προκύπτουν από παρθενογένεση χωρίς επικονίαση, και δεν έχουν σπόρους. Αν κατά τύχη επικονιαστούν, οι καρποί των φυτών αυτών μπορεί να παραμορφωθούν μεγεθυνόμενοι στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα γυναικοειδή υβρίδια χρησιμοποιούνται ευρύτατα επειδή γενικά είναι πιο πρώιμα και πιο παραγωγικά.

O όρος «μόνο θηλυκά» δεν είναι απόλυτα σωστός, δεδομένου ότι σε κάθε περίπτωση το 5% των ανθέων είναι αρσενικά. Στα ευαίσθητα γυναικοειδή φυτώρια, η παραγωγή αρσενικών ανθέων ενισχύεται από τις μεγάλες ημέρες, την υψηλή θερμοκρασία και το έντονο φως των αρχών του καλοκαιριού. Η παραγωγή αρσενικών αυξάνεται και με την υψηλή καρποφορία και άλλες πιέσεις που ασκούνται πάνω στο φυτό. Αντίθετα, η παραγωγή θηλυκών ανθέων ενισχύεται από τις μικρές ημέρες, τη χαμηλή θερμοκρασία και το χαμηλό φως του φθινοπώρου. Η ανάπτυξη του καρπού μέχρι την ωρίμανση δε διαρκεί παρά δύο με τρεις εβδομάδες. Κάποιες ποικιλίες θέλουν πρώιμη συγκομιδή, όπως π.χ. τα αγγουράκια για τουρσί, ενώ άλλες συλλέγονται μετά την ολοκλήρωση της κατά μέγεθος ανάπτυξης, και χρησιμοποιούνται σε φέτες, για σαλάτες. Τα αγγουράκια για τουρσί είναι συνήθως με στρογγυλεμένες άκρες, ανοιχτοπράσινα και καλυμμένα με αραιά ή πυκνά μαυριδερά αγκαθάκια. Τα αγγούρια σαλάτας είναι συνήθως μακριά, σκουροπράσινα, με ομαλή και γυαλιστερή επιφάνεια, υπάρχουν όμως και ποικιλίες αγκαθωτές. Οι καρποί τρώγονται κυρίως φρέσκοι σαν σνακ, σε σαλάτα ή σε τουρσί. Θερμιδικά το αγγούρι έχει μικρή αξία. Περιέχει κάπου 97% νερό. Το ενεργειακό του δυναμικό είναι πολύ χαμηλό, περίπου 52kJ/100 γραμμάρια φρέσκου αγγουριού. Το μεγαλύτερο μέρος της βιταμίνης Α απομακρύνεται με το ξεφλούδισμα ενώ η περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C είναι μέτρια, δηλ. ένα μετρίου μεγέθους αγγούρι μπορεί να ικανοποιήσει το 13 % και 27 % των ημερήσιων αναγκών μας στις δυο προαναφερθείσες βιταμίνες αντίστοιχα. Τα αγγούρια είναι δροσιστικά και αναζωογονητικά αλλά όχι αποδεκτά για όλους τους ανθρώπους.

Ποικιλίες:
Από τη γενετική σκοπιά, οι υπάρχουσες ποικιλίες αγγουριού είναι είτε κλασσικές που επιτυγχάνονται με κλασσική γονιμοποίηση, είτε F1 υβρίδια που αποκτούνται από ειδικές διασταυρώσεις μέσω σταυρωτής γονιμοποίησης. Στην περίπτωση αυτή, όλα τα φυτά που προέρχονται από την ίδια σταυρωτή γονιμοποίηση, είναι γενετικά ομοειδή. Το πλεονέκτημα των υβριδίων  F είναι το λεγόμενο αποτέλεσμα ετέρωσης, δηλαδή ότι το υβρίδιο είναι πολύ υψηλότερης αξίας, από την άποψη της παραχθησόμενης ποσότητας και ποιότητας σε σχέση με τους γεννήτορές του. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα για κάθε γενιά σπόρων, πρέπει και οι εκάστοτε πρόγονοι του υβριδίου να γονιμοποιούνται σταυρωτά (δεν είναι δυνατό να καλλιεργηθούν φυτά της γενιάς F1, γιατί στη γενιά F2 τα χαρακτηριστικά των φυτών θα απομονώνονταν γενετικά). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα υβρίδια F1 είναι ακριβότερα, αλλά λόγω των χαρακτηριστικών τους επικρατούν στην ταξινόμηση. Οι ποικιλίες και τα υβρίδια αναπαράγονται με σκοπό την αντίσταση σε κάποιες ασθένειες και ζιζάνια, και την εξαφάνιση της πικρής γεύσης.