Ρεβύθια ή ρεβίθια.

Σκοπός καλλιέργειας
Τα ρεβίθια ή ρεβύθια, καλλιεργούνται αποκλειστικά για τα σπέρματα τους, που χρησιμοποιούνται για τροφή του άνθρωπου ξερά μαγειρεμένα και σπανιότερα χλωρά. Μεγάλη χρησιμοποίηση των ρεβιθιών γίνεται, για τα στραγάλια, για νοθεία του καφέ και τέλος σε μικρά ποσά στην αρτοποιία για ετοιμασία της μαγιάς του εφτάζυμου ψωμιού.
Ποικιλίες
Οι αρχαίοι ξεχώριζαν, κατά το Θεόφραστο διάφορες ποικιλίες ρεβιθιών: τούς κριούς, οροβιαίους, μέλανας, πυρούς και λευκούς. Σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς καλλιεργούμε στην Ελλάδα τα άσπρα ρεβίθια με σπέρματα άσπρα κιτρινωπά και άσπρα άνθη. Σε
άλλες χώρες όμως καλλιεργούνται κι' άλλες ποικιλίες όπως:
Τα κόκκινα με τριανταφυλλί, προς το κόκκινο άνθη και κόκκινα καστανά σπέρμα-τα. Τα ρεβίθια αυτά είναι πιο πρώιμα,
Τα μαύρα με σκούρα κόκκινα άνθη και μαύρα σπέρματα.
Τέλος τα ρεβίθια του Μαρόκου, που ανήκουν στο ίδιο βοτ. είδος με τα δικά μας, μόνο που είναι διπλάσια σχεδόν στο μέγεθος και πολύ οψιμότερα.
Κλίμα
Τα ρεβίθια είναι φυτά μάλλον των θερμών χωρών. Απαιτούν άθροισμα θερμοκρασίας μεγαλύτερης από των φασολιών για να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Στα κρύα δεν αντέχουν, απ' εναντίας όμως αντέχουν πολύ στις πολλές ζέστες και στην ξηρασία. Έτσι περιφέρειες που έχουν, υγρή ατμόσφαιρα (παραθαλάσσιες, παραλίμνιες κτλ) είναι όλως διόλου ακατάλληλες για τα ρεβίθια.
Έδαφος
Τα στεγνά βαθειά αμμοχαλικώδη εδάφη είναι τα καταλληλότερα για τα ρεβίθια. Τα πολύ αργιλώδη, σφιχτά εδάφη, τα τυρφώδη εδάφη, που νεροκρατάνε είναι πολύ ακατάλληλα για τα ρεβίθια. Δίνουνε καρπό σκληρό και κακόβραστο. Προτιμάνε τις πλα-γιές, που στραγγίζουν ευκολότερα, με πλούσια όμως και βαθειά εδάφη.
Ανάγκες σε θρεπτικά στοιχεία
Η χημική σύσταση των ρεβιθιών σε θρεπτικά στοιχεία είναι ή ακόλουθη :
Άζωτο 35, 28 στα χίλια κάλιο 9,51 στα χίλια Φωσφορικόν οξύ 9,5 στα χίλια ασβέστιο 1,39 στα χίλια. Καθώς βλέπουμε τα ρεβίθια δεν είναι απαιτητικά σε θρεπτικά στοιχεία.
Μια πολύ καλή συγκομιδή ρεβίθια ενός στρέμματος δεν παίρνει από το έδαφος πε-ρισσότερο από 10,5 χιλ. άζωτο, 2,85 χιλ. κάλιο, 2,82 χιλ. φωσφ. οξύ και 0,4 χιλ, ασβέστιο.
Είναι γενικά πολύ εξαντλητικά του εδάφους. Τούτο συμβαίνει γιατί χρειάζονται με-γάλα ποσά νερού και γιατί δεν αφομοιώνουν αρκετά ζωηρά το άζωτο της ατμόσφαιρας, όπως τ' άλλα όσπρια, κι' έτσι, απορροφούν από το έδαφος όλο το νιτροποιημένο άζωτο.
Τα ρεβίθια έχουν ανάγκην από αζωτούχα λιπάσματα, διαλυτά. Το οργανικό άζωτο δε φέρνει σπουδαία αποτελέσματα όπως το νιτρικό κυρίως. Τα ρεβίθια επίσης είναι πιο ευαίσθητα στα θειικά άλατα απ' όλα τ' άλλα όσπρια, γι' αυτό πρέπει να τ' αποφεύγου-με το θειικό Κάλιο. Αν δεν έχουμε χλωριούχο προτιμότερο να μη βάζουμε.30 χιλιόγρ. νίτρο 15-0-0 αρκούν. Αν το έδαφος είναι πολύ φτωχό σε ποτάσα προσθέτουμε και 10 χιλιογρ. χλωριούχο κάλιο ή 30-40 χιλιόγρ. του 4-12-3.
Καλλιέργεια
Το έδαφος προετοιμάζεται όπως για όλα τα ανοιξιάτικα όσπρια. Συνήθως σπέρνεται τον Μάρτιο και μόνον όταν ένα μέρος έχει πολύ γλυκό χειμώνα μπορεί να σπαρθεί και το φθινόπωρο.
Σπέρνεται στα πεταχτά ή σε γραμμές με απόσταση 60 - 75 εκατοστών. 12 ως 15 κιλά. σπόρος στο στρέμμα αρκεί. Κατά τα τέλη του Απρίλη και του Μάη σκαλίζουμε μία η δύο φορές.
Η συγκομιδή γίνεται μόλις πάρουνε τα σπέρματα το τελικό τους μέγεθος, όσον είναι πράσινα όμως ακόμα. Άμα ξεραθούνε στο χωράφι και τα χτυπήσει ο ήλιος γίνονται κακόβραστα. Το μάζεμα γίνεται με ξερίζωμα των φυτών. Δένονται δεμάτια και μεταφέρονται να ξεραθούν στον ίσκιο. Άμα ξεραθούνε κοπανίζονται.

Πηγή:www.ftiaxno.gr