Όταν ο Δροσίνης έγραφε την «Ανθισμένη Αμυγδαλιά», εμείς
ήμασταν ακόμη Τουρκία κι ευτυχώς γλιτώσαμε από τα γλυκανάλατα στιχάκια των
αγουροξυπνημένων πνευματικά Νεοελλήνων. Άνοιξη, ανθισμένα κλαδιά κι αγκαλίτσες
με την έφηβη πρωταγωνίστρια. Σίγουρη επιτυχία… Από τότε βέβαια μπήκε πολύ νερό
στ’ αυλάκι, τα ρομαντικά μοτίβα ενηλικιώθηκαν και τα παιχνίδια κάτω από
ανθισμένα δέντρα έγιναν δουλειά των παιδιών και των τρελών. Η σκόνη που άφηναν
πίσω τους ο
Μερσεντές του ’90 έτσι όπως έσκιζαν προς όλες τις μεριές των
μακεδονίτικο κάμπο, κατακάθισαν πάνω στη γη από καιρό κι έγιναν λίπασμα και
χρώμα πάνω στα παρεξηγημένα άνθη της ροδακινιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου