Nein σε ελαιόλαδο και Ενωμένη Ευρώπη.

Γερμανία και «βόρειοι» σύμμαχοί της τελικά δεν ανέχθηκαν ότι το ελαιόλαδο, το προϊόν του ευρωπαϊκού Νότου, θα έβρισκε από 1/1/2014 τη θέση που του αξίζει. Δηλαδή σε κλειστές επώνυμες μικρές συσκευασίες πάνω στα τραπέζια εστιατορίων, ξενοδοχείων και καφέ. Με πραξικοπηματικό τρόπο ανέτρεψαν τη νομική διαδικασία που επί μήνες είχε περάσει όλα τα στάδια, ακόμη και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Κι έτσι, τώρα

που η τροποποίηση του κανονισμού 29/2012 έπρεπε πια να πάρει το δρόμο του τυπογραφείου των Βρυξελλών, επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Ο κανονισμός αλλάζει, οι μικρές συσκευασίες δεν θα είναι υποχρεωτικές, αλλά θα είναι προαιρετικές. Δηλαδή παραμένουμε στο ίδιο παλιό καθεστώς. Τα γνωστά μπουκαλάκια του λαδόξυδου, συχνά πολυκαιρισμένου, εκτεθειμένα στους εχθρούς του ελαιολάδου (ζέστη, φως, υγρασία), απροστάτευτα από περιπτώσεις νοθείας.

Από όσο μπορώ να θυμηθώ για τα τελευταία 33 χρόνια είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αλλά και της ΕΟΚ) που η πολιτική ισχύς ορισμένων χωρών επιβάλλει με τόσο άκομψο τρόπο τα συμφέροντά τους, περιθωριοποιώντας τον έναν από τους τρεις πυλώνες, την Επιτροπή, η οποία είναι πολύ πιο δημοκρατική από όσο οι περισσότεροι πιστεύουν (αν και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση).

Το blietzkrieg της τελευταίας εβδομάδας

Είναι γεγονός ότι αφού ο νέος κανονισμός ξεπέρασε το εμπόδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Διαχειριστικής Επιτροπής, τότε, τις τελευταίες ημέρες ξέσπασε ένας ενορχηστρωμένος επικοινωνιακός πόλεμος με πανομοιότυπα δημοσιεύματα που αναπαρήγαν ΜΜΕ σε όλες τις χώρες από την Γερμανία και τη Δανία, μέχρι την Βουλγαρία και την Τσεχία. Δυστυχώς και την Ελλάδα και την Κύπρο. Ξαφνικά όλη η Ευρώπη έμαθε την εγγλέζα ευρωβουλευτή κα Μarina Giannakoudakis, η οποία αφού καυτηρίασε τον κανονισμό της Κομισιόν διαπίστωσε ότι το πρόβλημα της νότιας Ευρώπης δεν είναι το ελαιόλαδό της αλλά το ευρώ. Σε αυτό το κλίμα των εμφανών πιέσεων το Ην. Βασίλειο που είχε ψηφίσει λευκό διευκολύνοντας να περάσει ο κανονισμός, τώρα άλλαξε θέση και καταψηφίζοντας ευθυγραμμίστηκε με Γερμανία κ.λπ.

Η προστασία του καταναλωτή

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος από το τελευταίο διατροφικό σκάνδαλο του αλογίσιου κρέατος. Υποτίθεται ότι αυτές οι χώρες, που τόσο «κόπτονται» για την προστασία της υγείας των καταναλωτών θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι αυτή η προστασία δεν μπορεί να επαφίεται στην καλή θέληση όσων από άγνοια ή από συμφέρον κερδοσκοπούν σε βάρος της. Ούτε μπορεί να είναι δωρεάν, χωρίς εφαρμοστικό κόστος, ούτε χωρίς «γραφειοκρατία».

Η ελληνική θέση

Η ελληνική απόφαση πρέπει να είναι μια. Πρέπει την προαιρετική εφαρμογή που (θα) προβλέπει ο κανονισμός να την μετατρέψει σε υποχρεωτική με κοινή υπουργική απόφαση, όπως ακριβώς ισχύει στην Πορτογαλία εδώ και χρόνια (και αποτέλεσε τον οδηγό για την Κομισιόν) και την οποία ΚΥΑ πρέπει άμεσα να αρχίσει να την προετοιμάζει.

Για όσους θέτουν το ερώτημα αν η υποχρεωτική χρησιμοποίηση σφραγισμένων φιαλιδίων είναι ή όχι σωστή και προς το συμφέρον του ελληνικού ελαιολάδου θα απαριθμήσουμε πολύ συνοπτικά τα εξής:

1) Δεν καταστρατηγείται καμία ελευθερία του καταναλωτή/πελάτη ή του ταβερνιάρη/εστιάτορα. Ο κανονισμός δεν θα τον υποχρέωνε να έχει οπωσδήποτε ελαιόλαδο. Αν είχε όμως πάνω στο τραπέζι, τότε αυτό θα έπρεπε να είναι κλειστό φιαλίδιο και όχι ανοικτό μπουκαλάκι που να ξαναγεμίζει.

2) Τα γνωστά μπουκαλάκια του λαδόξυδου αποτελούν συχνά δυσφήμιση για το ελαιόλαδο. Πολυκαιρισμένα, εκτεθειμένα στους τρεις εχθρούς (ζέστη, φως, υγρασία) και ανυπεράσπιστα στον κίνδυνο νοθείας. Ιδίως για έναν τουρίστα που δεν γνωρίζει, λίγες σταγόνες θα μπορούσαν να καταστρέψουν ένα καλοψημένο ψάρι ή μια φρεσκοκομμένη σαλάτα.

3) Σε αυτό το δίκτυο HORECA (ξενοδοχείων, εστιατορίων, καφέ) θα εύρισκε εμπορική διέξοδο ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού ελαιολάδου που σήμερα φεύγει χύμα στις κατώτερες δυνατές τιμές στην Ιταλία. Αυτό θα ήταν προς όφελος των ελαιοπαραγωγών που θα πουλούσαν ακριβότερα το λάδι τους. Θα ήταν επίσης προς όφελος και πάρα πολλών από τις 310 μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου που σήμερα βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη τη χώρα. Η συνωμοσιολογία ότι θα ωφελούνταν οι πολυεθνικές δείχνει πλήρη άγνοια του χώρου. Αντίθετα οι μικρές περιφερειακές μονάδες θα ωφελούνταν και αυτό δείχνει την υποκρισία των διαφόρων φούχτελων και άλλων γερμανικών ιδρυμάτων που τώρα τελευταία διοργανώνουν στις ελαιοκομικές περιοχές ημερίδες προώθησης του ελληνικού ελαιολάδου και μαθήματα περιφερειακής ανάπτυξης.

4) Ένα πολύ σημαντικό μέρος των 100-150 χιλ. τόνων του ελληνικού ελαιολάδου που διακινούνται χύμα προς Ιταλία ή και στην εσωτερική αγορά, θα αποκτούσε επώνυμο, προστιθέμενη αξία, προσφέροντας προστασία και γαστριμαργική απόλαυση στους πελάτες/καταναλωτές, και όλα αυτά με μια πολύ μικρή επιβάρυνσή τους.

Πηγή: www.olivenews.gr