Η Μεσόγειος υστερεί στoν συνεργατισµό.

Τέτοιου είδους πρακτικές θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απάντηση στις προκλήσεις του κλάδου της γεωργίας και των τροφίμων στη Μεσόγειο υπό το σκήπτρο πάντα μιας καλά οργανωμένης αγροτικής κοινότητας.

Κι αυτό γιατί οι συνεταιριστικές οργανώσεις έχοντας διασυνδέσεις σε όλα τα επίπεδα των εμπλεκομένων στην παραγωγική, εφοδιαστική και αγοραστική διαδικασία, και διαθέτοντας τη δύναμη ακόμη και να δημιουργήσουν νέους φορείς σε αυτά τα επίπεδα, θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν στον τελικό καταναλωτή διατροφικά στοιχεία συμβάλλοντας έτσι αποτελεσματικά στη διάδοση πολιτικών υγιεινής και διατροφής που προωθούν τη μεσογειακή διατροφή.

Θα μπορούσαν επίσης να κατευθύνουν τη ζήτηση για υψηλής ποιότητας παραδοσιακά προϊόντα ή, εναλλακτικά, να κατευθύνουν τους παραγωγούς  να προσαρμόσουν την παραγωγή τους στις προσδοκίες των καταναλωτών όσον αφορά την ποιότητα, την ιχνηλασιμότητα ή διατροφική αξία, την υγεία, τη γεύση και τις ιδιότητες του περιβάλλοντος υπό το οποίο καλλιεργούνται τα προϊόντα.

Και επιπλέον οι παραγωγοί θα μπορούσαν, μέσω των οργανώσεων που τους εκπροσωπούν, να επηρεάσουν τις οδηγίες που εκδίδουν τα αρμόδια ιδρύματα για τα διατροφικά και θρεπτικά στοιχεία στην προπαρασκευαστική φάση των τροφίμων, καθώς και τις σχετικές κυβερνητικές ρυθμίσεις, με σκοπό την προώθηση των τοπικών και εθνικών αγροτικών προϊόντων τους.

Δυστυχώς όμως σε μια εποχή που τα συνεργατικά προγράμματα διεπαφής  (προγράμματα «farmer-to-farmer») απογειώνονται σε πολλές χώρες και περιοχές, με την υποστήριξη μάλιστα ευρωπαϊκών αγροτικών οργανισμών (Agriterra, Trias, Fert και AFDI), η Μεσόγειος μένει και πάλι πίσω στην υιοθέτηση τέτοιων πρακτικών με πολύ λίγες οργανώσεις της να υλοποιούν τέτοιες ανταλλαγές.  Έτσι, λοιπόν, στο χρονικό διάστημα από το 2007 έως το 2010 η  Μεσόγειος, και κυρίως το νότιο τμήμα της, επωφελήθηκε μόνο μέσα από ελάχιστες συνεργατικές δράσεις, οι οποίες διενεργήθηκαν στα πλαίσια του προγράμματος «Farmers Fighting Poverty», το οποίο έχει χρηματοδοτήσει πολλές ανάλογες δράσεις ανά τις ηπείρους, με την υποσαχάρια Αφρική να αποτελεί το βασικό «έδαφος» και προορισμό του προγράμματος.

Αυτή η αδράνεια υποδεικνύει την αναγκαιότητα διαμόρφωσης πολιτικής βούλησης για τη τόνωση της συνεργασίας. Προς το παρόν όμως, και παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με τις προκλήσεις της   γεωργίας της Μεσογείου και την αναγκαιότητα ενεργοποίησής της, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την ανάληψη δράσης που θα προωθεί την περιφερειακή ανάπτυξη.

Κουρμαδάς Λεωνίδας

Πηγή:www.agronews.gr